Dag 7 ; 18-07-2018 ; Ponte da Lima - Rubiaes

Vanmorgen om 05.30 uur opgestaan, niet eens wakker geworden van de pelgrims die al weg waren. De nachten zijn over het algemeen goed te doen. We sliepen met zijn 18en op een kamer, geen tot weinig gesnurk gehoord. Het enige irritante zijn de blauwe matrassen en kussens die kraken bij iedere draai.
We vertrokken om 6.30 uur vanmorgen, hier en daar wat pelgrims die de herberg al passeren. De Italiaanse die net voor ons de deur probeert te openen wrikt en doet wat, ik druk op het knopje en de deur gaat open. Blijkbaar heeft ze de onderste haak niet goed naar boven en de deur loopt vast.. we krijgen hem niet goed los en wringen ons met de tas voorop door de deur, tot deze automatisch sluit en zich goed opent voor de volgende pelgrim.

Na 3,3 km buigen we iets af van de route naar Casa Veiga, bestellen daar een pelgrims 0ntbijtmenu voor € 3,- met toast, jus 'd Orange en koffie met melk. We weten dat we vandaag niet veel tegen komen dus dat we dat moeten pakken wat we tegenkomen. Het is een weerzien met pelgrims uit de herberg in Ponte da Lima.

Bij 9,3 km pauzeren we bij het laatste cafeetje voor de grote klim van 400m. Er is ook een kleine supermarkt aanwezig en ik bestel een koude cola voor nu en een halve liter water voor onderweg, ik heb al 750ml op. Het is hier heiig en bewolkt maar de temperatuur is goed en het shirt is op de rug al nat van het zweet.

Het is een aardige klim omhoog. Soms loop je ineens tussen dus huizen, dan passeer je een weg en even verderop loop je in het bos, alleen. Het is heerlijk. De gedachten gaan door mijn hoofd. Ik merk dat ik hier wat te verwerken heb, het omgaan met negatieve sferen.
Ik loop voorop, merk dat ik het nodig heb om in mijn eigen (wat snellere) tempo omhoog te klimmen om de zoveel tijd wacht ik even op Vera en Astrid. Zoals nu, na enkele klimmomenten wacht ik op een steen en hoor in de verte de ronkende motoren van kettingzagen, ze zijn er hard aan het werk, dan arriveren de dames en lopen we weer verder.

Wat volgt is een zware beklimming met stenen, omhoog. Sommige liggen los, sommige liggen vast. Wat door mijn hoofd schiet is trots en "Het maakt niet uit hoe zwaar de weg is, ik kom altijd boven!"

Onderweg komen we Cruz dos Franceses(kruis van de Fransen) tegen, ik voel verdriet, de steen die ik onderaan de berg tegenkwam vul ik met de negativiteit die ik voel, hoe geen idee maar ik voel het verlichten. Het is tijd om de steen bij het kruis achter te laten. Er volgt wederom een zware klim omhoog. Bovenaan de berg legt Vera mijn euforie moment vast op haar camera, op dat moment heb ik mijn tas en stokken al af, het is even tijd voor een pauze. Wat energie bijtanken! We zitten nu op 14,5 afgelegde km's.

Vanaf hier is het voornamelijk dalen (via landweggetjes met zandpaden en soms nog met grote stenen) en soms een kleine klim. Zo fijn dat we het grote klimmen gehad hebben. We wandelen door licht heuvelachtig landschap met zelfs wat druiven struiken over het pad heen. Het is prachtig. Ook hier wandel ik wisselend alleen en met elkaar. Onderweg komen we Bar Roulotte tegen waar we besluiten te stoppen. We zitten dan al op een 18,5 km, even de blaas legen en de maag vullen met een omelet met ik denk kruiden uit eigen tuin. Voor de 3 Fransen die later arriveren  en sla bij hun maaltijd hebben, haalt hij ook deze vers uit eigen moestuin. Zijn dochtertje helpt af en toe en komt de placemats met bestek brengen. Rond een uur of 2 besluiten we weer op stap te gaan, op weg naar Rubiaes. We komen langzaamaan al particuliere herbergen tegen met en zonder zwembad, wij hebben gister al telefonisch gereserveerd bij Ninho, welke iets na de gemeentelijke herberg ligt. Iets duurder maar met ontbijt, wel zo makkelijk voor een keertje. We hebben tenslotte vakantie.

Rond 15.00 uur arriveren we bij Ninho - The Pelgrimsnest. Wederom is het een weerzien met pelgrims uit vorige albergues. We moeten even met de bel rinkelen want hij is boven en ik geef een pets tegen het belletje. Bij binnenkomst werden we al begroet door het kleine hondje. Zodra hij arriveert zien we dat het zo baasje zo beestje is. Hij heeft ook het stuk geschreven wat ik in de albergue in Tamel zag en ook vandaag onderweg weer tegenkwam.

Bij het inchecken kregen we weer een kamer voor 3 woehoeeee!!!
Het dagelijkse pelgrimsritueel alleen vandaag een extraatje, het loshalen van de tape en het wederom opnieuw plakken. De douche is heerlijk, het bed wat minder. Geen blauw krakend maar echt matras, dun dus je voelt heerlijk de houten lattenbodem.

Vanavond hadden we een pelgrimsmenu, zo groot, ik kreeg hem niet eens op. Vanavond nog even buiten gezeten met Ierse en Duitse pelgrims, was fun. Morgen wacht ons de tocht naar Spanje. Via Valenca lopen we naar Tui waar we een hostel gereserveerd hebben, alleen weten we niet of de boeking gelukt is. We shall see! Goodnight!