Dag 9 ; 30-08-2019 ; Kinlochleven - Fort William

Vandaag onze laatste dag op de West Highland Way startte niet anders dan normaal met het opstaan om 7 uur. Overigens had ik vannacht gedroomt dat ik die eerste klim van vandaag niet eens ging halen.

Vanmorgen eerst de schoenen uit de drying room gehaald om binnen in de gang te zetten. Daarna eerst de koffers naar beneden gebracht en die in de drying room moeten staan om te worden opgehaald. Om vervolgens te gaan ontbijten. Alle wandelaars uit onze B&B zijn al vertrokken als we gaan ontbijten en er zitten alleen nog 4 Duitse toeristen aan onze tafel. Het is een goed en ruim ontbijt wat ik niet eens op krijg.

Dan gaan we onze rugzak pakken op de kamer en pakken onze poncho's uit de drying room, kleden ons aan en zijn klaar om te vertrekken. Voor we kunnen starten moeten we eerst vanaf de B&B nog een stuk teruglopen naar de route, al buigen we eerst nog even af naar de supermarkt waar we gister vergeten waren om bananen te kopen. Omdat het een regenachtige dag zou zijn besloten we makkelijke dingen mee te nemen om te eten, bananen haha.

Het eerste stuk lopen we nog langs de weg, tot we moeten oversteken en we voor het eerst wat bos in gaan. Dat blijkt ook gelijk de klim naar Lairichmore te zijn, een beklimming van zo'n 300 meter en daarmee gelukkig een stuk lager dan gister, maar met de regen en wind maakt het het niet minder makkelijk. Het was een pittige klim naar boven waar ik af en toe echt even bij moest komen. Ook passeren we een riviertje waar we over moeten en ik stap vol met me schoenen onder water en zijn me sokken al drijfnat. Bijna op het eind van de klim spot Maaike de Canadeze wandelvrienden en Janet heeft toch heel wijs gekozen voor de rit met de bus naar Fort William vanwege haar bloedblaren op enkele tenen.

We lopen een heel stuk op met hun en de route is lang, winderig en nat. We moeten weer over de stenen paden en gestaag loopt het op en neer. Ook passeren we meerdere malen riviertjes waar we over heen moeten, als dat niet direct lukt dan leggen we zelf nog wat stenen op de juiste plek om erover heen te kunnen met enigszins droge voeten. Na een kilometer of 9 naderen we het huisje waar ik al lang naar uit keek om dat in het echt te zien. We hadden van te voren al besloten om hier het dansje op te gaan nemen en omdat Colette, Ricardo en Laird hier ook waren en Colette graag met ons de Vogeltjesdans wilde doen hebben we ook deze erna opgenomen. Op het moment dat wij daar onze banaan willen gaan eten en wat Isostar willen drinken, komt er een jongen aanlopen (uit wat later blijkt Miami) in zijn korte broek en op slippers, als wij het hoe en waarom vragen laat hij de mega grote blaar op de tweede teen van zijn voet zien. Wat een respect om zo de rest van de route toch uit te lopen, ik heb af en toe al moeite met de ongelijkheid op mijn lage schoenen. Wel merkt hij op dat hij tenminste niet hoeft te kijken waar hij het water gaat passeren.

Het wordt vandaag een langdradig en eentonig pad wat soms moeilijk wordt gemaakt door de wind (ze hebben zelfs code geel afgegeven hoorden we vanmorgen bij het verlaten van onze B&B). Ik ben nog steeds blij met de poncho. Ook passeren we op een gegeven moment een nog redelijk bebost gebied waar ze aan het werk zijn, als er de plek opdoemt waar Laird staat te wachten besluiten we er een banaantje te eten en wat te drinken. Ook een plaspauze kan hier heel goed achter een hele brede boom. Als we verder lopen moeten we nog regelmatig een weg banen over de riviertjes die steeds meer en heviger lijken te worden.

Dan loopt Maaike en stuk voor en wil een routepaaltje op de foto nemen en verder lopen, als ze beter kijkt op het bord ernaast ziet ze dat je 2 wegen kunt kiezen. Of 4 uur (zo'n 7,5 mile) wandelen over de West Highland Way, met kans op steenpaden of zo'n 2 uur (zo'n 7,5 mile) wandelen op de Public Road richting Fort William. Uiteindelijk kiezen we samen met de Canadezen voor de Public Road, welke nog steeds flink omhoog loopt maar gewoon over asfalt. Ik ben blij dat we hiervoor gekozen hebben. Met ons loopt Laird en Colette en haar man Ricardo raken steeds verder achterop. Met nog zo'n 55 min lopen passeert de schoolbus en vraagt de chauffeur aan hem of we soms mee willen rijden, wij passen voor dit aanbod en Laird gaat met hem mee, waar wij slaan over. Ik wil hem nu dan echt gewoon helemaal zelf uitlopen, het is volgens Google Maps nog maar 55 min lopen. Een aantal keer passeren ons wat auto's. Als we boven aan bij een speelveldje staan krijgen we al een mooi uitzicht over Fort William, nog maar een half uurtje tot het eindpunt. We lopen langs de straten en komen dan echt aan bij Gordon Square waar nu het officiële eindpunt is. Het is rustig bij het beeld en gaan eerst wat foto's nemen en dan komt ook Laird weer aanlopen. We zetten de spullen klaar voor het filmpje en gaan dan klaar staan. Er komen meer mensen bij de gaan kijken, maar wij gaan gewoon door. Het is hilarisch en als het is afgelopen pakken we onze spullen en lopen we door de hoofdstraat om op zoek te gaan naar de Cancer Research UK Shop waar iemand werkt die ons al een paar dagen volgt op de Facebook pagina van de WHW en we besluiten haar een bezoekje te brengen. De vrouw die binnen staat herkennen we niet en we zoeken op fb haar naam op en besluiten naar haar te vragen. Dan herkent de vrouw ons blijkbaar als de dansende dames van Fb en we gaan stuk. Hilarisch dit! We praten wat en besluiten dan weer verder te gaan op zoek naar het Guesthouse waar we slapen.

We vinden deze met een omweg en worden vriendelijk ontvangen, ze vragen of we onze natte spullen in bakken willen stoppen en deze op willen hangen in de drying room. De koffers zijn er nog niet. We besluiten onze droge shirts uit de tas te halen en droge sokken aan te trekken. We nemen plaats in de woonkamer en zien steeds meer bekende mensen binnenkomen, zo grappig. We bestellen een biertje, gewoon omdat dit hier kan en er een bar is. We besluiten hier vanavond wat te gaan eten en om te kijken of we de Canadezen nog kunnen ontmoeten om afscheid te nemen. En dat gaat gebeuren ook. Als de koffers arriveren kunnen we lekker op bed chillen en douchen. Rond 18.00 uur gaan we kijken of we wat kunnen eten omdat we om 19.30 uur hebben afgesproken met de Canadezen om elkaar te zien voor een drankje. Het wordt een heerlijke en ontspannende avond. Rond 21.00 uur zijn weer terug op onze kamer en met de filmpjes en onze verslagen aan de slag. Wat door de vermoeidheid, liggend op bed niet altijd mee valt.

Wat een leuke mensen hebben we op deze route mogen ontmoeten! En ook echt een super leuke vriendschap met John & Alison uit Glasgow. Laat Feyenoord nu vandaag Glasgow Rangers, de favo club van John treffen (waar ik vorige week nog langs wilde om een foto te maken van het stadion). Ook de 4 Canadeze mensen. Helaas is een grote groep donderdag al gefinished maar ik ben blij dat ik deze tocht heb kunnen en mogen uitlopen. De kuiten en knieën zijn echt toe aan rust maar dat hebben ze ook verdiend. Bovenal ben erg ik blij dat ik zondagavond weer lekker bij Kleo ben. Ook wil ik Maaike enorm bedanken voor haar support tijdens de tocht toen ik er echt effe doorheen zat, voor het haarzelf zijn en het toch lopen van haar eigen tempo als ik even niet harder kan maar wel gewoon ging. En bedankt dat ik een jaar geleden de uitnodiging kreeg om met je mee te gaan. Wat me me deze tocht wel geleerd heeft, is dat ik op dit moment niet goed getraind was voor het lastige klim en daalwerk maar enorm blij ben met mijn doorzettingsvermogen!