GTA etappe 3 Le Sentier de l' Agaric

Vanmorgen werden we weer om 08.00 uur aan het ontbijt verwacht. We hadden onze tassen voor de tocht en onze overige bagage al ingepakt voor we naar beneden gingen. We waren iets te vroeg en gaven aan Fabienne al aan dat ze rustig aan moest doen. We hebben weer heerlijk ontbeten met verse broodjes van de bakker! Met een goed gevulde maag konden we op pad. Nog wat laatste dingetjes afhandelen, de auto inpakken en voor de laatste keer de auto op naar Beauplateau. Fabienne dacht er zelfs aan om voor nu nog wat oude kranten in de schoenen te stoppen zodat deze nog een 20tal minuten wat konden drogen voor vertrek. Mocht je ooit nog een leuke en betaalbare Bed & Breakfast zoeken, dan raad ik je zeker l'Aubier in Champlon aan!

Bij onze aankomst in Beauplateau, werden we weer hartelijk ontvangen door onze blatende schapenbroeders.
Vandaag stond etappe 3 van de GTA in de omgeving van Sainte-Ode op het programma. Zelfs na de mooie maar zeer zware tocht van gister gingen wij voor de 3e etappe ; Le Sentier de l' Agaric. Een tocht van 17,8 km volgens de kaart en bordjes, maar intussen weten we wel beter dat deze best weer eens wat langer kan zijn. Met voor mij wat stijve spieren (vooral de kuiten) maar al vele malen minder door de verkoelende gel van Maaike gister, strikten we onze bijna weer droge wandelschoenen en slingerde die 8 kilo wegende rugzak weer om de schouders.

Waar we in tegenstelling tot gister een deel van de etappe ervoor liepen, was het vandaag juist het einde van gister waar we direct onze tanden in mochten zetten. We verwachten dat het gras nog vrij nat zou zijn, maar dat viel mee. De koeien waren links (in het veld van de bronstige stier van gister) bleven nu redelijk op afstand maar keken vrij nieuwsgierig. We stapten lekker door tot we op een kruispunt stonden waar we even aan de route twijfelden welke kant.. maar daar hadden we de kaart voor. We liepen direct in bosachtig gebied en het klimmen bleef ons ook vandaag niet bespaard. Doordat het de afgelopen 2 dagen (en wellicht ook ervoor) al geregend had, stond het bospad vele malen onder water in de diepe tractorband sporen. Gelukkig konden we uitwijken via het bos, door het dempende mos. In de verte zaten we een soort van huisje, waar we van dichtbij een foto wilde maken. We zeiden al tegen elkaar, volgens mij kijken we veel te veel films, want dit lijkt wel zo'n verloren huis met creepy avonturen. Nadat we voor de 2e keer het bos in gingen kwamen we de vliegenplaag weer tegen, maar liepen wederom stug door. Ook hier een flinke steile afdaling en vervolgde we onze weg langs een vrij drukke autoweg met alleen een zachte berm waar we gelukkig vrij snel weer rechtsaf mochten. Via een slingerende autoweg kwamen we langs een wildkampeerterrein en was er weer een serieuze klim, met bovenaan een schitterend uitzicht.

Het is overigens zo fijn om met Maaike te lopen, we lopen ons eigen tempo, kletsen, lachen, maken foto's maar hebben vaak aan 1 woord genoeg om te weten wat de ander bedoeld, zo ook vandaag wanneer Maaike alleen 'volgend bankje' zegt en ik direct antwoord met : Ja graag! Heeeeel fijn! Ik geniet van de natuur, het geluid van de vogels, het wandelen en het gezelschap dit weekend. Om naar de Ardennen te gaan was een goed voorstel van Maaike, we hebben echt het idee dat we nu optimaal zo kort op onze tocht hebben kunnen voorbereiden met deze pittige tochten.

We passeren het dorp Bonnerue waar een schitterend huis staat, steken daar een drukke N-weg over en komen uit op een pad waar we eerder deze ochtend al mensen mensen met routebeschrijvingen zagen lopen. Het is een nieuw aangelegd betonnenpad tussen de bomen. Tot op heden nog geen bankje te bekennen, maar we zijn toe aan eten, even nieuwe energie opdoen. We kijken elkaar aan en denken hetzelfde, op het wat hoger liggende betonnenpad nemen we aan de zijkant plaats om hier onze pain au choco te nuttigen en dat te drinken. En alsof het niet gekker kan worden krijg ik het 'wildplassen' aardig onder de knie haha.

Onderweg worden we meerdere malen getrakteerd op mooie plaatjes, we genieten volop! Ook al lijkt het ene vergezicht nog zo op het vergezicht van de dagen ervoor, ze worden allemaal met even veel liefde ontvangen en vastgelegd. Waar ik nu toch soms wel hoop dat het even klaar is met klimmen en dalen, blijkt dat een valse hoop. We gaan stug door! Ze krijgen mij/ons niet klein. We passeren het dorpje Jenneville wat eigenlijk niet groter is dan een gehuchtje en grappen er met flauwe raadsels vrolijk op los. Het werkt aanstekelijk voor de bewoners, ze lachen vrolijk wanneer wij passeren. Meerdere malen moeten we toch de kaart raadplegen wanneer de bordjes ons een klein beetje in de steek laten, maar ons richtingsgevoel komt aardig overeen als we toch maar weer de kaart checken. Het is weer een flinke klim onderweg, wanneer we er nog een kort en klein maken roep ik het ondertussen magische woord 'bankje' waar volmondig positief op gereageerd wordt. Ook dit keer geen bankje of iets te bekennen, wanneer Maaike een rots ziet, beetje in het bos. Ik zie het pad en we gaan kijken. Hier ploffen we neer....tussen de vliegen, of waren ze ons al weer gevolgd? Ik moet weer wat energie opdoen en het overheerlijke broodje van de bakker wordt nu belegd met heerlijke plakjes Tuc Naturel. Tja je moet wat als er geen supermarkt in de buurt is, dan maar creatief! We schieten wat foto's en gaan er al weer vandoor. Richting het plaatsje Remagne waar we al vrij snel worden opgewacht bij diverse door blaffende hondjes die hun straat willen verdedigen. Toch mogen wij passeren en alarmeren ze hun soortgenoten in dit 'gehucht' en zelfs een schaap doet vrolijk mee. We oefenen ook de diverse Schotse plaatsnamen die we dadelijk in Schotland passeren, want de uitspraak is daar soms anders dan we verwachten en op de Facebook pagina van de West Highland Way is een WHW wandelaar en Schot zo lief dat hij op aanvraag de namen op de juiste manier uitspreekt op filmpjes waardoor wij optimaal onze uitspraak kunnen oefenen hahaha...

Wat volgt is een nieuwe, stevige klim en ondertussen zijn mijn voeten er wel klaar mee. Vrijdag hadden we een warme tocht met onweer over 18,5 km, zaterdag een zware en soms natte tocht over 29,5 km dus dat tikt best aan. Ik laat de kop niet zakken, draai wat met een enkels en stap stug door, achter Maaike aan. Fijn om op dat soort momenten iemand voor je hebben waar je als het ware in de voetsporen kan blijven. Na de pittige klim naar boven worden we wederom getrakteerd op schitterend uitzicht en weiland vol koeien die wederom heel nieuwsgierig op ons af komen. We filmen ze en wat blijft ze huppelen, wandelen en rennen zelfs met ons mee terwijl wij verder wandelen langs hun weiland. Wat een machtig gezicht en we blijven even bij ze en schieten nog wat foto's. Dit is echt genieten, optimaal genieten van wat de natuur ons biedt op zo'n 3 uur rijden van huis. We zien op de app dat we de laatste kilometers gaan inzetten richting Beauplateau. Er volgen nog wat klimmetjes over asfalt en later nog een stuk door het gras van onder andere een weiland en denk ik het beginpunt te herkennen. Eenmaal boven zijn we blij en trots op elkaar! We hebben het toch maar geflikt. De route blijkt 19,5 km te zijn (er was 17,8 aangeven) en maakt het totaal van zit weekend op 67,5 km in totaal over 3 dagen. Het is een zeer geslaagd weekend! Op alle fronten hebben we beide vertrouwen in onze wandelvakantie naar Schotland volgende maand.

Bij de auto wisselen we het bezwete shirt in voor een droge, net als onze sokken. We kunnen zelfs onze gewone schoenen aan en maken ons gereed voor de terug weg naar huis. Zorgen dat we drinken en wat te eten binnen bereik hebben en na een laatste plasstop in de natuur (wat ben ik trots op mezelf!) stappen we in de auto op weg naar Nederland.
Wat een heerlijk wandelweekend met veel lol, serieuze en luchtige gesprekken, heerlijk eten en goed gezelschap, schitterend uitzicht en met prachtig weer (ondanks de regen wat ook wel weer training is voor het Schotse weer).

In de auto dreig ik een beetje weg te dommelen maar weet toch wakker te blijven wat ik wel zo gezellig vindt voor Maaike, ze rijdt mij immers al deze afstanden heen en weer haha. Onderweg spelen we nog het kenteken spel, tja wat we er van kunnen maken tenminste en lachen wederom heel wat af. Het klopt wat ze zeggen, een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Rond half 7 passeren we de Nederlandse grens en sluiten het weekend culinair af bij de grote gele M langs de snelweg. Nog een klein half uurtje na het eten rijden we naar Maaike haar huis en gooi ik mijn spullen over in mijn blauwe bolide, nemen we voor nu afscheid en rijdt ik op weg naar Rotterdam! Rond 20.00 uur ben ik thuis en is Kleo me blij weer te zien en ik haar!

Wat een fijn weekend! Nogmaals bedankt Maaike! Op naar Schotland!