GTA etappe 2 Le sentier du Cèpe de Bordeaux 

Vannacht goed geslapen in een heerlijk bed. We hadden gister met Fabienne van onze B&B afgesproken om ons ontbijt om 08.00 uur te nuttigen. Met verse jus, heerlijke koffie en verse broodjes van de bakker werden we voorzien van een goed ontbijt. Na het ontbijt nog even de laatste dingen in de tas gooien en op naar bakker om wat broodjes voor onderweg te scoren, welke morgen ochtend ook gewoon open is! Nu nog 20 minuutjes in de auto naar het beginpunt in Beauplateau.

Bij aankomst in Beauplateau staat het ontvangstcomite van schapenbroeders ons al op te wachten om ons luidkeels met veel geblaat te begroeten. Helemaal wanneer Maaike met de zakjes met broodjes gaat kraken, worden wij hevig aangemoedigd.

Vandaag staat de etappe Le Sentier du Cepe de Bordeaux op het programma, officieel is deze route 26,8 km waarbij we vooraf op de kaart al flinke hoogte verschillen zien naar zelfs 526m hoogte. We volgen ongeveer 5 km lang dezelfde route als gister tot na de VVV van Sainte-Ode. We volgen nu het wandelpad dat links naast het pad van gister ligt waar wij over de vlonders liepen. Na een kleine kilometer ziet Maaike ineens 2 wandelende gedaantes in de verte voor ons lopen, van afstand leek het net een ANWB stelletje. Na de brug over een riviertje gaat het geleidelijk aan wat schuiner omhoog. We vervolgen de weg richting Lavacherie waar we na ongeveer 7,5 km een bankje spotten om even ons gescoorde chocoladebroodje te eten en wat te drinken. Naast ons zijn 2 mannen bezig met het snoeien van de heg en komen op een creatieve manier om ook de bovenkant van deze heg netjes te maken, men neme een quad met aanhanger, gaat daar opstaan terwijl je collega zachtjes naar voren rijdt. Erg leuk om te zien. We vervolgen onze weg en komen potentiële betere bankjes tegen dan ervoor, maar goed dan hadden we het schouwspel gemist. We passeren wederom een brug waar we wat foto's maken en voor diverse tuinen staan oude fietsen met plantenbakken ter decoratie.

Als we de hoek omlopen komt er een teckle luid blaffend in onze richting om zijn of haar tuin te bewaken. Al snel lopen we een super mooie omgeving in met veel naaldbomen (en irritante steekvliegen). We genieten in stilte van de vogels om ons heen, het geluid van de voetstappen en het zoemen van de steekvliegen.

Bij 10 kilometer wacht ons (na wat later blijkt de eerste van twee) een stevige klim naar boven welke we beide in eigen tempo afwerken. Onderweg komen we nog een kapel tegen van La Bonne Dame, waar we een waterkraan zien waar heel koud (maar niet te drinken) water uit komt. Dan volgt het tweede stuk van deze steile klim naar boven. Eenmaal hier gekomen wacht ons een waanzinnig uitzicht waar we direct een kleine stop inlassen voor het maken van foto's, filmpjes en het nuttigen van een reep om weer wat energie op te doen. Maar na een klim omhoog volgt natuurlijk ook weer een afdaling die dit keer vrij pittig was. Onderweg een klein miezerbuitje waarvoor we de hoes om de rugzak deden, twijfelden om de poncho aan te doen maar omdat het inmiddels begon door te regenen er toch maar voor kozen hem aan te doen liepen we verder naar de 2e afdaling om daar vervolgens toch de poncho weer op te ruimen terwijl ik net ons teletubbie lied had ingezet omdat dat toch wel zo voelt in die poncho. We trotseren de miezer die uiteindelijk stopt.

Dan komt er een heel lang stuk met veel grind, ondertussen hoop ik dat er snel een bewoonde wereld komt omdat ik ondertussen toch wel moest plassen. Helaas, na een blik op Endomundo (waar je route komt te staan die je tot dusver al gelopen hebt) zie ik voorlopig nog geen "grijs gebied" dus bewoond gebied. Tja, dan moet ik er toch maar een natuurstop van maken, na wat bemoedigende woorden en uitleg van Maaike over het aan een paal hangen besluit ik de uitdaging aan te gaan. Waar ik vroeger totaal geen moeite ermee had, was dat nu toch wat groter....maar....wat lucht dat op! Weer een mijlpaal na een natuurstop op de Camino, nu mijn 2e in de Ardennen. Gelukkig zijn hier totaal geen andere wandelaars te bekennen. Dan volgt er een nieuwe berg, die nog steiler omhoog gaat dan de eerste, totaal geen vlak tussenstuk kent en direct meters omhoog maakt. Wat is het afzien haha. Maar wederom klimmen wij in eigen tempo omhoog en halverwege zegt mijn lichaam na het zien van een grote boomstam "het is tijd voor een pauze, je moet nu een broodje eten", wat Maaike ook goed klinkt. Ondertussen zitten wij met een zitmatje op die boomstam onder goede beboste bomen uit te rusten tot ik regen denk te horen en ook blijkt te zijn. Het gaat harder regenen, we twijfelen wederom over de poncho.. maar besluiten te wachten tot het wat minder wordt en maken ons op voor de verdere klim naar boven, welke ook nog vrij pittig wordt en mijn achillespees weer wat begint te mekkeren, jammer joh, ik loop door! Boven is het uitzicht iets minder dan op de vorige berg maar niet minder mooi. Ook nu volgt een pittige afdaling naar beneden via (een zoals het eruit ziet) door bosbrand gehavende weg. We twijfelen of we nog goed zitten, moeten een boom ontwijken die het pad versperd en zien we een oude vee voederbak waarvan het huisje al aardig op instorten staat en het hooi nog op de 'zolder' ligt. Achteraf blijken we ergens een routemarkering te hebben gemist als we op goed geluk links afgaan en Maaike dus het oorspronkelijke pad ziet waardoor we eigenlijk hadden moeten komen (al was deze totaal begroeid en voorzien van hoog gras). We dalen verder af naar beneden en voorzien onszelf onderweg nog van een bankje met pauze voor een broodje. Ondertussen geinen we verder en zijn we heel erg toe aan Tonny, ondertussen neem ik een diepte interview af met de plaatstelijke pony om haar te vragen of zij weet waar wij Tonny kunnen vinden. We verzinnen er liedjes over waar een naam in voorkomt, vervangen deze schaamteloos voor Tonny. Enige uitleg is wellicht op zijn plaats, Tonny is een plaatsje waar toevallig een camping is, wij kijken hier naar uit in de hoop dat er een pauze stop mogelijk is met een lekker koel drankje en een toiletstop. Na 21,5 km is deze camping dan eindelijk daar! Met Nederlandse service nuttigen wij de koude cola, kunnen vervolgens met moeite opstaan haha om het toilet te bezoeken en het water bij te vullen want mijn 1,6 liter is dan al bijna op.

We gaan vol goede moed op naar het laatste stuk wat ongeveer nog een kilometer of 5 max duurt voor we weer bij Beauplateau zijn waar de auto staat. Onderweg staan 2 mensen met hond bij het infobord van deze route en ik roep enigzins te hard : "Ik zou er niet aan beginnen", waarop ze toch even een praatje komen maken.
We vervolgen onze weg en verlaten het plaatsje Tonny maar wat doet de route, in plaats van rechtdoor naar Tillet. Wat opvalt is dat hoe dichter we bij Tillet komen, hoe rotter het weer wordt. Waar we gister werden verblijd met een regen en onweersbui, bleef het nu bij alleen wat regen, we stappen voort in de hoop dat het wel mee zal vallen. We worden vervolgens voor de 3e keer belaagd door hordes vliegen en worden er nog steeds knetterdol van. Hoewel dit de wandelpret nog steeds niet mag drukken zetten we het volgende liedje in : "Niets is sterker dan deze ene zin, al-most home!" En "Niets is sterker dan dat ene woord, Pohonchoooo". Maar dan is het moment daar, het stopt met zachtjes regenen en we besluiten toch onze poncho maar aan te trekken. Vol goede moed lopen we verder, checken in een bushokje nog even de actuele buienradar en komen tot de conclusie dat het nog wel even kan regenen. Ondertussen draait mijn hoofd weer op volle toeren op zoek naar een nieuw liedje, ditmaal op het deuntje van Viva Hollandia met als tekst o.a "Er is weer regen en dat is prihimaaaaa,
Viva Hollandia. We houden van de regen, het wandelen en de rust. Wat fijn dat deze regen het vuur dan ook weer blust." We liggen in een deuk en ondertussen wordt het steeds droger, aan de weg lijkt geen eind te komen.

Mijn voeten gaan protesteren en vinden het welletjes. Ondertussen zitten we al op 26 km en zou hij bijna klaar moeten zijn. We wachten op een weg naar links...nee, deze komt er niet...We trekken de poncho's uit, het is droog en wordt ondertussen aardig warm in dit broeikasje. Ik spreek mijn voeten toe dat we nog maar 10km hoeven te gaan en dat ze zich nog even moeten vermannen.. dan is daar, de langverwachte afslag naar links. We lopen deze uit en het gras is hoog, maar nu een afslag naar rechts we moeten verder door hoog nat gras, de route lijkt weer terug te gaan. De moed zakt bijna letterlijk in mijn schoenen..kom op nog effe.. We tikken dan al de 27 km aan en het einde is nog niet in zicht. Uiteindelijk kijkt Maaike op Endomundo, herkent waar we zijn en waar we heen moeten, het is nog een klein stukje zegt ze. De bocht door dan de zoals wij hem noemen oprijlaan naar de parkeerplaats op en we zijn er! Ja! De autoooooo.. ook onze schapenbroeders komen blatend naar ons toe en zijn blij ons te zien en wij hen! Bij de auto de schoenen los, de rugzak af en dan nog een tocht van 20 minuten richting de Bed en Breakfasts waar we uiteindelijk nog zo'n 50 minuten hebben om beide te douchen, 'echte' kleren aan te trekken doen om vervolgens om 19.00 uur weer een hapje te gaan eten in het Italiaanse restaurant Greggorio!

We lopen stram de auto uit, plaatsen onze natte schoenen met enige schaamte maar met goede bedoelingen in de hal naast de deur (zoals wij dit gister ook mochten doen) en strompelen enigzins met rugzak en vermoeide spieren de trap op, blij om op de kamer te zijn, blij om zo dan eindelijk in die heerlijke douche de spieren te kunnen laten ontspannen, ons op te frissen en te gaan verheugen op de pasta, want daar had ik gister al toe besloten omdat koolhydraten nog wel eens goed kunnen zijn met deze tochten.

We worden in het restaurant snel geholpen en uiteindelijk is onze pasta (voor mij tagliatelle met zalm) klaar en lopen we voldaan met enige protesterende spieren het restaurant uit. Om 20.00 uur zijn we heerlijk op de kamer en kan het echte ontspannen en schrijven van onze blogs beginnen.

Wat een mooie, maar onwijs zware dag. Gelukkig is onze langste tocht in Schotland zo'n 24 en 22 km dus geeft dit ons enigzins goede moed dat we er klaar voor zijn en dit avontuur aan kunnen. Het is immers nog een maand en 10 dagen voor we starten! Maar eerst morgen nog een wandeling in dit mooie gebied!
Maaike, wat is het fijn en goed om met jouw dit weekend te mogen lopen en ik denk dat het helemaal goed komt met ons in Schotland!