Dag 17 ; 28-07-2018 ; Cee - Finisterre

Om 6.30 uur opgestaan, op zich redelijk geslapen ondanks dat het matras niet om over naar huis te schrijven was. In het donker wat aanrommelen, tas inpakken en schoenen aan, weer lekker op pad om te wandelen! Rond 7.00 uur zijn we vertrokken richting het centrum van Cee en gelukkig lag de albergue al direct op de route.

Om half 8 komen we aan bij een restaurantje waar ze ontbijt serveren. We hebben er dan net 1,5 km opzitten. Even energie op doen, na een nachtje slapen. Het heeft zelfs geregend vannacht, dus niets meegekregen van de bloedmaan.

Al snel zitten we in Corcubion. Hierna volgt de weg door het dorpje, soms aardig omhoog klimmend. Onderweg komen we nog wat pelgrims tegen, ik denk een opa, oma en kleinzoon die ook op weg zijn naar Finisterre. Ook 2 jongens die in dezelfde herberg sliepen passeren ons.

Bij 8 km een pauze op een terras aan het strand, tegenover het restaurant is een camping. Heerlijk foto's gemaakt, ook van een Ibis die op het strand liep. Lekker een bak koffie, jammer van de natte stoel en met als gevolg natte broek, maar dat loopt wel weer droog. De koffie is best prijzig, we houden ons maar voor dat we betalen voor het uitzicht haha.

Via een aantal kleine plaatsjes komen we uit bij een huis met blauwe tegeltjes waarop ook afbeeldingen van Sint Jacob staan, het Jacobskruis en zelfs diverse camino's richting Santiago. We wandelen soms langs de weg, dan schieten we ineens weer een klein paadje in.

Op 11,7 km is het einde van de wereld in zicht. Er zit een man met een karretje met koffie, thee, water en allemaal gratis. Ook heeft hij Magdalena's en andere cakejes. Ik geef hem een donativo. Ook maakt hij nog een foto van ons drie met op de achtergrond Finisterre.

Wat dan volgt is een afdaling, we moeten de weg oversteken om vervolgens nogmaals een pittige afdaling tegemoet te gaan. Tussen de bomen door is het uitzicht wel prachtig! Het strandje, water wat op de rotsen stuit. Schitterend! Soms lijkt het wel alsof je je even in een reclame over Curaçao waant, zo helder water. We komen dan aan bij het zandstrand Playa de Langosteira. Dit strand is zo'n 2km lang (lees ik later). Ik vertel de dames dat ik mijn schoenen uit ga doen en op mijn blote voeten over het strand gaat lopen. Ook Astrid lijkt dit wel wat, Vera loopt liever over het pad, we spreken af aan het einde van het strand, daar zullen we elkaar weer zien. Ik knoop mijn schoenen aan me tas en mijn sokken prop ik erin. We lopen over het strand, het water passeert meerdere malen mijn voeten en ondertussen zie ik ook vele mooie schelpen. Ik besluit er een aantal mee te nemen. Het is een komen en gaan van schelpen. Ik wil er ook niet al teveel móeten mee sjouwen. Dus wordt wat kieskeuriger.

Wat is het hier mooi! We lopen via de weg naar het centrum van Finisterre. Ineens wordt het druk. Hordes met mensen, geen idee waar die ineens vandaan komen. We besluiten even in een winkel wat eten te kopen en belanden niet veel later op een bankje om wat te drinken en te eten. Zo kunnen de hordes mensen aan ons voorbij.
We lopen weer richting de Faro van Finisterre. Wat volgt is een lange slingerende weg omhoog, langs een standbeeld van een pelgrim. Als wij onderweg naar boven zijn komen de 2 Nederlanders uit Leusden al weer naar beneden, ze dachten ons onderweg al wel tegen te komen. Het pad langs de weg is zo breed dat er net 2 personen naast elkaar kunnen wandelen.

Eenmaal boven komen we eerst bij het kruis, hier zitten veel mensen van ik denk de scouting. We lopen door naar de paal met 0,000km en gaan er foto's maken. Het is er heel toeristisch en de toeristen denken wel effe voor te kunnen piepen bij het maken van de foto's... ja jammer!
Vlakbij de vuurtoren leg ik de steen die ik begin dit jaar van mijn oppaskindje gekregen heb en tijdens trainingstochten in me tas had bewaard op een grote steen, maak wat foto's voor hem en een nieuwe steen die ik vanaf hier voor hem mee neem. Ik stuur een foto naar zijn ouders en besluit hem te 'video' bellen, vanaf het einde van de wereld. Heel leuk om ze weer effe gezien en gehoord te hebben! Wat worden ze groot! Ieder heeft hier zo even haar momentje en na een tijdje besluiten we weer terug te gasn lopen, op zoek naar Albergue de Paz.

We slapen op een kamer met 6, ik mag boven op een krakkemikkig stapelbed, deze wiebelt aan alle kanten en ook het matras is redelijk krakkemikkig. Ik merk aan mezelf dat ik er een beetje klaar mee begin te zijn. Het doel is behaald en er is verder niet veel meer op de planning. Mis mijn lieffie, Kleo en kleine Ivy. Die wordt ook al weer zo groot en wijs. Het avond eten is heerlijk, kroketjes gevuld met kippenragout vooraf, mega kipsnitzel met frietjes en ijsje toe. Morgen weer met de bus naar Santiago en maandag weer een bustocht naar Porto, daar wil ik ook nog wat souvenirtjes scoren.