Dag 13 ; 24-07-2018 ; Caldas de Reis - Padron

Ik werd wakker om 05.10 uur en besloot er om 6.30 uur dan toch uitgegaan. Ik doe me ding en pak me tas in. Buiten maak ik me brood klaar en eet alvast een banaan.
We vertrekken om 7.45 uur, na een misverstand over het wel of niet ontbijten bij het plekje, de dames gaan ontbijten en besluit om door te lopen. 

Bij 4,85 km ben ik gevallen. Ik blijf met mijn rechtervoet achter mijn wandelstok hangen, ik probeer nog snel mezelf los te wringen uit de handvaten en gooi ze weg! Ik val voorover en mijn rechterhand vangt me redelijk op, toch schuift mijn linkerhandpalm, gevolgd door mijn linkerelleboog en heup, doordat ik me lichaam zo draai dat ik niet direct voorover val. Ik kom terecht in het grind, grove en fijne steentjes Mijn tas komt mijn zijn volle gewicht erachter aan, het enige waar ik aan dacht is mijn hoofd omhoog houden, anders schuift die ook over de grond. Ook mijn tas komt ook in aanraking met de grond. Mijn cola blikje is opengebarsten en loopt leeg, ik krijg zo 1,2,3 niet mijn heupband los. Ik sta snel op, mijn benen trillen en bekijk snel de schade en of niemand me gezien heeft. Mijn linkerhand is op de handpalm open, mijn linkerelleboog ligt ook open en mijn heup doet zeer. Al snel volgt het meisje (Simone uit Duitsland) wat ik net voordat we Caldas uitliepen al tegenkwam. Ze vraagt of alles goed gaat en of ze me kan helpen, pakt al snel pleisters uit haar tas en eigenlijk komen we samen tot de conclusie dat drogen aan de lucht wellicht het beste is. Ik pak mijn water en later de alcohol doekjes en probeer de wonden schoon te vegen, het bijt enorm. Mijn elleboog blijft bloeden en ik besluit er toch een gaasje en verbandje om te gooien. Al snel passeren er meer pelgrims, ze blijft staan om me te helpen, erg lief. Met verband verbind ze me arm terwijl ik het gaasje op zijn plek hou. Ik bedank haar met een Hollands Buen camino cadeautje voor haar hulp en dat ze is blijven wachten, terwijl ze ook door had kunnen lopen. we lopen een stuk op tot het cafe.

Bij 6,3 km een voor mezelf verplichte pauze, ik zie een bar, 15 m van de route en vertel de Duitse Simone dat ik hier even stop om te gaan spoelen bij de kraan. Ik tref Libby en Patricia daar, die komen net even na mij binnen toen ik mezelf trakteerde op een grote croissant en een grote Cafe con leche. Ook me stempels daar gehaald. Ik neem me koffie mee en een andere vrouw draagt heel lief me croissant mee naar het terras, niet lang erna komt Libby naar buiten en draagt heel lief me tas naar het 'tuinterras'. Wat is die zwaar zegt ze. Dus ik wegen... 11,1 kilo. Zullen wel alle souvenirs zijn haha. Als ik naar het toilet loop zie ik Vera en Astrid buiten zitten en loop er naar toe, vertel me verhaal over het vallen en ze hebben liever dat ik met hen mee verder loop. Na wat nee's en hoeft niet, toch meegegaan. 

Bij 9 km pauze gehouden bij een buitenplaats, mensen houden dit bij en we kunnen er zelfs een stempel halen. Ook is het fijn dat ik hier even kan gaan plassen, want tja... het is weer het maandelijkse "vrouwenfeestje".

Bij 11,64 km hebben we een bijzondere ontmoeting. Er komt een man met een ligfiets omhoog, ik dacht eerst dat het een wandelkar was maar zag later dat hij zijn fiets omhoog trok. Achterop zijn shirt zag ik Eersel staan en hij zegt, zijn jullie Nederlanders? Ja! De eerste Nederlander, het is een man uit Eersel (en woont ook in Bergschenhoek). Hij rijd een sponsortocht vanuit Eersel naar vele Europese steden.

Vandaag lopen we veel door groen gebied, weilanden en kleine gehuchtjes. Het is een mooie etappe. In de ochtend nog wat heiig, bewolkt en later breekt de zon door en wordt het soms wel erg benauwd. Ik heb veel pijn aan de plekken, tussendoor nog een keer paracetamol en ben blij met de smeerwortelzalf van Astrid.

Bij 14,7 km houden  pauze bij een restaurantje met ernaast een supermarkt, als we daar aankomen zitten Libby en Patricia er ook en Trisha zit er ook wat te drinken. Ik haal er een lekkere koude cola, daar ben ik aan toe en ga even plassen. Na deze pauze komen er vele pelgrims achter ons aan. We lopen in een langzaam tempo, te langzaam voor mij. Ik voel mezelf slenteren en ben bang dat ik op een onoplettend moment misschien weer struikel. De dames lopen wel achter me en bij Pontecesures wacht ik ze met een colaatje op. We lopen samen verder.

Rond kwart voor 4 komen we aan bij de herberg van Padron. We ontvangen een weggooi lakenpakket en een veiligheidshesje met Padron erop die we mogen houden. Het ritueel kan weer van start... bed opmaken, douchen, wassen, was ophangen en uitrusten op bed. Oja en stopcontact voor de telefoon zoeken. Onder de douche probeer ik mijn verband eraf te weken en beide wonden nog beetje onder het warme water. Daarna de was, dat gaat niet van harte en met pijn en moeite krijg ik de was redelijk uitgewrongen (al zie ik wat bloedvlekken op mijn shirt... snik...). We rusten wat op bed, ik heb nog een Radler in me tas en wat Tuc.

Rond 18.00 uur trekken we de stad in, lopen per toeval naar de Jacobskerk en halen hier een stempel, met deze stempel kunnen we zoals bij navraag dus klopt een certificaat halen bij Turist Info. Waar we uiteraard ook weer een stempel vragen haha. Dan even langs de supermarkt om wat in te slaan voor morgen en vooral..... toch wat chocola! We eten wat bij een restaurantje en blijkt op het plein bij het terras een feest te zijn met muziekinstrumenten als de doedelzak en dansende volwassenen en kinderen. Libby en Patricia lopen bij toeval langs ons terras en vertellen dat er om half 9 'Donkey Races' zijn in de straten van de stad. We zijn hier wel benieuwd naar. Als het dan daadwerkelijk start, er veel mensen in rijen achter ons staan komen eerst de ezels met hun jockey's langs gelopen. Tot we gefluit horen, mensen die op dat moment nog door de straten lopen schieten aan de kant en de eerste komen langs, geven de ezels slagen met zwepen en touw en ineens vind ik jet eigenlijk best wel erg om te zien. Er is ook 1 jongen/man met het downsyndroom die mee doet, deze wordt met iemand anders die rent en zo de ezel laat voortbewegen iedere ronde luidkeels toegejuicht en geniet er volop van, ik heb er wel genoeg van gezien en ook Vera en Astrid willen richting de Albergue. Even lopen we nog snel omhoog naar het klooster en halen dan de was binnen, ik type met pijn en moeite het verslag en ga op bed liggen. Ik ben moe. Hoop toch ondanks alles wat rust te kunnen pakken.

Morgen even aankijken hoe de heup en de wonden aanvoelen. We gaan dan op weg voor de etappe richting O'Milladoiro, zo'n 16 km ongeveer waarna we er nog 8 over houden richting Santiago.  Ik heb een dubbel gevoel over het aankomen, heerlijk om er dan eindelijk te zijn en aan de andere kant is het ook heerlijk om iedere dag lopend onderweg te zijn. We gaan het ervaren! De slaapplek voor morgen is geboekt, dus tijd zat.

Santiago, here we come!