Dag 12 ; 23-07-2018 ; Pontevedra - Caldas da Reis

Vanmorgen was ik al heel vroeg wakker, rond half 3, ik lag geheel uit mijn lakenzak, deze goed gedaan en gelukkig wel weer in slaap gevallen. Rond 5 uur ook weer wakker en ben er om 05.50 uur uitgegaan. Het was al druk met inpakkende pelgrims, ze hielden totaal geen rekening met slapende, lieten de deuren gewoon dicht vallen en maakten veel herrie.

Om 7.06 uur vertrokken. De tocht gaat vandaag naar Caldas da Reis, de slaapplek was vooraf al geboekt en het kan een lange en warme tocht worden. (Water hebben we wel nog kunnen scoren gisteren). Ik heb er zin in, nog 65 naar Santiago. Nog even wachten op de dames, die zijn er nog niet, we gaan ergens wat ontbijten. Voor we op stap gaan. Helaas konden we het tentje van gister niet vinden. Gister was er geen supermarkt open en alles is bij mij op een banaan, cola, water en nootjes op. Onderweg voordat we Pontevedra verlaten via de brug scoren we nog wat brood. En loop ik alleen verder terwijl de dames nog wat extra foto's maken bij de brug.

Ik loop San Caetano binnen, langs de 'grote' weg, op een gegeven moment is er een pauze plaatsje, hier kon ik even plassen. Er stonden verder alleen automaten. Ik zie de 2 Amerikaanse omaatjes met hun kleinkinderen en ze is sneller dan dat ik mijn toiletpapier of zakdoekjes kan pakken en geeft me een rits papier. Ik bedank haar, toch wel erg lief.

De route vervolgt zich nu groot en deels door bos ook stroomt hier een beekje (Rio da Gandara). De ondergrond waarop gewandeld wordt wisselt snel, van een oude weg naar grind, er passeren 2 fietsers en we wisselen elkaar dit stuk meerdere malen af. Het lopen gaat goed, heb weinig tot geen last en mijn hoofd voelt zo nu en dan leeg. Uiteraard passeren er wel eens wat 'aandachtspunten' de revue maar over het algemeen gaat het lekker. Ook fysiek.

Van de week had ik ineens een gekke bobbel op me (voormalige zere) knie, leek wel een blaasje, nu is deze al weer minder en komt er een korstje voor in de plaats. Ook mijn enkel doet het super. Hij zit wel nog lekker ingetaped voor de zekerheid, vanavond overigens weer even opnieuw doen.

We passeren midden in de natuur een treinwegovergang, er zitten pelgrims voor en achter mij. Vele maken foto's en selfies, ik hou het persoonlijk bij de rails.

Bij 11,8 km komt er een eerste mogelijkheid voor een (horeca) pauze, bij A Pousada do Peregrino, lekkere cafe con leche, cakeje voor nu en banaan voor onderweg. Bijna iedereen stopt hier en is toe aan pauze. Er is zelfs een stempel beschikbaar. Verderop zit nog een café maar weinig lopen door. Ook hier kwam ik Libby (uit Australië) en Patricia (uit Engeland) tegen, van de week in de etappe van Porrino naar Cecantes kwam ik ze voor het eerst tegen. Het is leuk ze weer te zien en ze begroeten me even enthousiast. Ik wilde net gaan opstaan om me spullen te pakken, besluit te blijven zitten, en ze aan mijn tafel uit te nodigen. We kletsen even lekker bij. Als ik naar het toilet ga om erna weer te gaan lopen staan ineens Vera en Astrid in het cafeetje om te bestellen en ook Michael uit Duitsland en Trisha uit Australië zijn op het terras aanwezig.

Het is warm, afwisselende ondergrond en landschappen. Ik passeer een Spaans gezin met 2 kinderen die samen vanaf Tui naar Santiago lopen, afwisselend halen we elkaar in. Ik passeer een dame die in haar linkerhand met een aan elkaar geknoopt setje (gym-)schoenen draagt en in haar rechterhand een wandelstok. Ze heeft een kleine rugzak (dus ik denk gebruik maakt van bagage vervoer.) en loopt op slippers, met om haar tenen verband en pleisters. Ik vraag of ze een karabijnhaak wil zodat ze haar schoenen aan haar tas kan hangen, ze vindt dat heel lief, ze verteld me dat ze niet weet wanneer ze hem terug kan geven, waarop ik antwoord dat dat dus ook helemaal niet hoeft. We raken aan de klets als ze hoort dat ik uit Nederland kom, want onze koningin is in hetzelfde land als haar geboren. Maar ze woont nu in Amerika.

We naderen de snelweg, er zijn wat triggers waardoor de route voor mij vooral mentaal maar dat stuk is en hou ik voor mezelf. De pelgrims lopen soms onverantwoord met 2 en of 3 naast elkaar, op de vluchtstrook van ern drukke weg. Zodra we de snelweg aflopen neem ik afscheid van haar. Ze bedankt me nogmaals en geeft me een dikke knuffel
Ik geef haar ook een zelfgemaakte sleutelhanger.

Dan komt er gelukkig een fijne plek.
Ik stop voor een pauze bij 21,75 km (ik denk in het gehucht Souto) daar is een cafeetje met een terras in de schaduw. Ik bestel een cola en een pringles. Onverwachts wordt ik begroet...het zijn Patricia en Libby weer, bestellen wat en komen er weer gezellig bij zitten. Alsof ze precies nu komen, wanneer ik wel wat steun en vrolijkheid kan gebruiken. En de Amerikaanse dame komt aangelopen, als ze me ziet komt ze op me af, ze is blij me te zien, want ze heeft een cadeautje voor me... een mooie pelgrimsarmband, had niet  gehoeven maar doet me goed.

Om 14.30 uur stap ik de herberg binnen. Er zijn al pelgrims binnen.het riedeltje begint weer. Daarna ga ik even liggen op bed en tot mijn grote verbazing ben ik dus in slaap gevallen. De dames waren rond 16.30uur gearriveerd in de albergue.
Mooie tocht. Morgen wandelen we nasr Padron, ongeveer zo'n 18,5 km. Ik rond het verslag af, mij ogen zijn moe, het orkest snurkt en zodra deze blog online staat is t ook bijna 23.30 uur.