Dag 9 ; 20-07-2018 ; Tui - Porrino

anmorgen om 05.50 uur opgestaan, het was een onrustig nachtje met veel snurkers. Zelf sliep ik pas laat, veel gedachten zijn gegaan over het zelf en alleen doorlopen op de Camino, wat de meiden mij adviseerde, ze willen wat langzamer lopen en kortere afstanden, maar ik moest vooral verder gaan lopen als ik dat wilde. Ik zou dat wel willen, maar tussen willen, durven en doen zit nog een dingetje. Vandaag loop ik op mezelf en de dames ook, dan wacht ik desnoods bij de herberg. Twijfels. Wellicht een goede overpeinzing tijdens de wandeling vandaag. We vertrekken om 6.40 uur.

Het was nog een beetje donker toen we vertrokken, dus was het soms lastig om de pijlen en schelpen tekens te vinden.
Het leek alsof we in een rondje door Tui liepen. Maar ineens gingen we 'eruit'. We passeren het kerkje San Bartolome. We lopen langs een kiwi plantage, helaas nog te donker om een foto te maken.
 
Ik passeer een oude Romeinse brug van de vroegere Via Romana XIX.
Na beeld van Jacobus uit een steen loop ik door (na zo'n 2,5 km), ik vind een mooie steen en hou deze de eerste tijd in mijn handen. Ik wordt ingehaald door 6 Spaanse jongeren die waarschijnlijk net in Tui hun Camino zijn gestart. Geruime tijd wandel ik op de vluchtstrook van een weg, er staan hekken langs zodat je niet naar beneden kan vallen. Ik vind het hier af en toe echt net op Luxemburg lijken. Opeens slaat het pad rechtsaf, via een viaduct over de snelweg (A-55) wandel ik later naar rechts, alsof ik een bosgebied in loop.  Beneden vind ik bij de het kruis en de brug (Ponte das Febres, ofwel Koortsenbrug) de Duitse dame die ik ken vanuit Rubiaes. Ze lijkt de weg te zoeken en ik vertel haar dat de 'stralen' van de schelp de richting aanwijzen. Samen lopen we kletsend verder, de tot dan toe kracht gevende steen verdwijnt in mijn linker broekzak en zal daar voorlopig tot het eind van deze tocht blijven zitten.

Na 7,5 km pauzeren we, in een tuin zien we een bord staan en ze verkopen er koffie, broodjes en zelfs schelpen voor aan je tas. Ook is hier een stempel te krijgen, het is wel self-service. Er kwam een grote spaanse groep aan, allen voor een stempel. Ik bestel een zwarte koffie. Na ik denk 10 min tot een kwartier arriveren ook Vera en Astrid. Niet lang daarna gaat de Duitse weer op pad, ik volg vrijwel een minuut of 3 later en loop heerlijk (met alleen een Spaanse vrouw voor me) via de straatjes het gehucht uit. Ik moet rechtsaf naar beneden, een steenachtig zandpad af, ik besluit om mijn stokken tevoorschijn te halen, het loopt meestal net even iets makkelijker, zeker naar beneden en omhoog.

Na een sterke klim omhoog staat de Duitse weer naar de pijlen te zoeken op het moment dat ik aan kom lopen. Samen lopen we verder. Zo fijn dat dat dit kan met kletsen, in stilte. Pelgrimeren, ik hou der van. We komen aan bij een stukje waar er links wat hoger stap stenen liggen en rechts staat het onder water. We maken wat foto's en lopen weer verder. Het gaat lekker vandaag. Ik vind het fijn om in de wandelende flow te zitten. En dat nu gewoon al voor de 8e dag! Er passeren zo nu en dan ook wat mountainbikers (kon niet goed zien of het ook pelgrims op weg naar Santiago waren) er volgt een klim omhoog naar de weg en rond de 15 km arriveren we voor Porrino, op een kleine 60m links van de route schijnt een Taberne te zijn, het lijkt alsof het in een garage is. We zien de Australische mensen ook zitten, begroeten ze en nemen een koude cola, ontvangen een stempel en rusten wat uit. Na een plas stop gaan we weer verder. Op dat moment komen we Vera tegen, die op haar beurt op Astrid wacht omdat daar verderop ook wat gaan drinken.

Even voor Porrino kiezen we voor de nieuwe route linksom, want rechtsom gaat via een industrieterrein. We lopen nu met aan onze linkerzijde (wel hoorbaar en niet zichrbaar) en autosnelweg en rechts zowel hoor- als zichtbaar een kabbelend riviertje. Het is mooie route en die 1,2 km meer zeker waard!

Om 11.30 uur na 20,5 km kom ik aan in O Porrino. Het is hier druk, smalle straten  veel verkeer. Ik neem afscheid van de Duitse, zij loopt door naar Mos. Het was fijn om samen te hebben gelopen, het verliep prima, niet te snel, niet te langzaam, lekker kletsen, genieten van de natuur en het buiten zijn.
Ik strijk neer bij het eerste de beste Camino-achtig cafeetje en bestel een koffie met melk, ik krijg er een lekker stukje cake bij. Het is nu wachten op de andere 2 dames. Ook zie ik de Engelse, met haar gitaar, die ik ook in Rubiaes ontmoet heb en ook zij loopt verder, heeft de 2 dames een stuk terug wel nog gezien.

Rond 12.50 uur wandel ik naar de Albergue die ik gezien had en check in en regel ook dat de Vera en Astrid straks een plekje hebben. Ze legt uit dat ze ook een cafe hebben en ik 2 euro borg moet betalen voor de toegangsleutel en deze morgenochtend in het cafe bij inlevering kan terugkrijgen. Om 13.10 uur belt Astrid dat ze in de buurt zijn en vraagt waar de slaapplek is. Vannacht slapen we voor € 13,-, hebben dan onze eigen bedstee met gordijn en lampje onder het bovenste bed. Ook is er een stopcontact aanwezig, is er een dekbed en liggen er al lakens op de matrassen. We gaan het ritueel weer starten dus we douchen, wassen, hangen de was op en ik eet mijn broodje op. Vandaag tijdens de tocht amper trek gehad.

Nu even languit op het bed, verslag typen, route boekje bekijken en er komen nog wat pelgrims binnen. Zijn hier nu met 6 tot nog toe. Later nog even naar de supermarkt om wat voorraad voor morgen in te slaan. Ik weet nog niet wat ik zal doen. Of ik net als Vera en Astrid in Redondela stop (wat 16km is) of doorloop naar Pontevedra (wat ongeveer 30km is). Ik besluit dat denk ik maar dat ik dat van morgen af laat hangen, hoe de tocht gaat.
Ook twijfel ik sterk of ik naar links af buig richting de Esperitual of rechtdoor ga via Caldas de Reis richting Padron.  Keuzes voor een pelgrim hahaha.