Vogel Boulevard Route

Vandaag was het weer een pracht weertje, een mooie dag voor een wandeling. Annemarie had de tocht uitgezocht die zou starten in Oostvoorne. Het was een route van Het Zuid-Hollands Landschap.

We dachten de route snel te hebben gevonden en opgepikt, maar niets bleek minder waar. We liepen verkeerd, en kwamen al snel op de route bij Landgoed Mildenburg.

* Mildenburg is de naam van een landgoed dat de familie Van Leyden-Van Leeuwen in de 18e eeuw liet aanleggen. Rond het landhuis lag destijds een barokke tuin met rechte lanen, een doolhof en een theekoepel. Dat is allemaal verdwenen. Nog wel te zien zijn een lange eikenlaan, statige beuken en een sprookjesachtig hakhoutbos. *

Een schitterend landgoed, een oase van groen en waar veel daslook groeit, een kruid wat we kennen van Astrid en wetende dat dit heerlijk smaakt op je boterham of door de salade. Als snel liepen we blijkbaar verkeerd en na terugkomst bij het dubieuze punt de goede kant op gelopen en kwamen we al snel uit bij het Wapen van Marion waar we de route vervolgden richting "duingebied".

* De route slingert door waterwingebied Kaapduin en steekt dan een fietspad over. Zodra het wandelpad het bos induikt, kun je rechts een kijkje nemen bij een Duitse bunker. Het is een van de vele bunkers die de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog in het duingebied hebben gebouwd. In het complex was een radarcommandopost ondergebracht die geallieerde bommenwerpers op weg naar Duitsland
moest onderscheppen. *

Bijzonder om zo'n bunker te zien, die blijkbaar in de winter dienst doet on vleermuizen onderdak te bieden. De omgeving is prachtig. We horen veel vogels, zien doen we ze haast niet omdat ze redelijk verscholen zitten. Het is groen, veel bloemen, zandpaden en bosgebied. We komen aan bij de Tenellaplas, waar zich ook een bezoekerscentrum bevindt van het Zuid-Hollands Landschap en nemen er uiteraard een kijkje nadat we eerst op een terras bij restaurant De Meidoorn genieten van een bakkie koffie.

* Variatie genoeg in de Duinen van Oostvoorne: van kale zandhellingen tot graslanden, ondoordringbare struwelen en met water gevulde duinvalleien. IJslandse
pony’s en gallowayrunderen grazen de duinen kaal, zodat het zand kan blijven stuiven. Het pad komt uit bij Bezoekerscentrum Tenellaplas, waar je nog veel meer leert over de duinen. De naam verwijst naar een plas achter het
bezoekerscentrum die in 1949 als natuurherstelproject  is gegraven. Hier vestigde zich al snel het pionierplantje teer guichelheil, ofwel anagallis tenella. De afgegraven grond werd gebruikt voor de aanleg van een heemtuin waar typische duinplanten groeien en bloeien. *

In de Tenellaplas komen we al snel een ganzensoort tegen met kleintjes. Ook de Meerkoet zwemt er rond met hun jongen. Het plantje kunnen we niet vinden, maar al snel lopen we richting het mulle zand van de Oostvoornse Duinen. Het maakt de tocht afwisselend en soms best pittig. Maar wat is deze prachtig. Aan het begin is er nog wel wat wandelend publiek te vinden, voornamelijk ouders met hun kinderen. Later wanen we ons in 'the middle of nowhere' omdat we bijna geen mensen tegenkomen. We wandelen door en langs de Slikken van Voorne. Er is een gebied afgezet waardoor we niet echt dicht bij de vogels kunnen, waardoor we deze vrijwel alleen van afstand kunnen waarnemen. Helaas missen we een verrekijker, maar de bergeend kunnen we redelijk goed van alle vogels onderscheiden door hun bruine hals.

* De Slikken van Voorne zijn een cadeautje van de natuur: de geulen en zandplaten ontstonden na de
aanleg van de Maasvlakte in de jaren zestig van de vorige eeuw. Neem een verrekijker mee om de vele foeragerende steltlopers als scholeksters, bonte strandlopers, wulpen en tureluurs te ontdekken. In de trekperiode spot je de grootste aantallen. Ook bergeenden, verschillende soorten ganzen en haviken ontbreken niet. Met wat geluk zie je zelfs rustende zeehonden. *

Helaas spotten we geen rustende zeehonden, wel zien we een overleden bergeend die wellicht door een (roof-)dier is kaalgeplukt in zijn nek, als we onderweg zijn naar een vogelkijkhut.
Deze vogelkijkhut bevond zich buiten de route en ging door een groene oase waarbij de lucht gevuld was met pluisjes en kleine vliegjes en muggen. Helaas was er met het blote oog niet veel te spotten en besloten we het pas weer terug te lopen en de route verder op te pakken. Welke uiteindelijk overging op een lang fietspad die ons naar het Oostvoornse Meer zou brengen en waar we eerst nog het Parnassia Vlak zouden passeren. We hoopten op een lekker bankje met uitzicht op het meer, alleen bleken deze bezet te zijn door rustende fietsers en vervolgden we onze weg op zoek naar de rustmoment, die we uiteindelijk vonden ter hoogte van het Oostvoornse Meer - Zuid waar voornamelijk waterpret voor kinderen was en ik Paviljoen De Duinrand in het vizier kreeg waar we konden rusten, plassen en genieten van een heerlijk koud Radler biertje.

* Op de kaart is het goed te zien: de route maakt een lus over de Brielse Gatdam. Deze dam werd in 1966 aangelegd in de vroegere monding van de Nieuwe Maas. Verder landinwaarts werd al in 1950 de Brielse Maasdam aangelegd (waarover nu de N218 loopt). Tussen deze twee dammen ontstond het Oostvoornse Meer. Op plekken waar zand is gewonnen voor de (eerste) Maasvlakte, is het water tot 40 m diep. Vooral duikers zijn hier blij mee: vanaf de noordoever kunnen zij op oude
scheepswrakken duiken. Vanaf het strandje aan de zuidkant kun je pootjebaden, zwemmen en surfen. *

Na de welverdiende pauze vervolgden we onze weg langs het Oostvoornse Meer en kwamen al snel uit bij het 'Groene strand' waar we soms vol in de zon liepen, dan weer een heerlijk briesje voelde en waar we wederom veel pluisjes en vliegende vervelia's om ons heen hadden. Ook vlogen er gedurende de hele tocht witte vlinders en citroenvlinders met ons mee.

* Het is nu nog maar moeilijk voor te stellen, maar rond 1900 was Oostvoorne een populaire badplaats met een boulevard en een strand. Na het afdammen van de Maasmonding veranderde alles. Het getij verdween en de strandvlakte raakte begroeid met
riet en struwelen – vandaar de benaming Groene Strand. Om te voorkomen dat het gebied helemaal met bos dichtgroeit, is het waterpeil verhoogd en zijn struiken verwijderd. Dat is gunstig voor talrijke vogelsoorten én voor reeën, die soms sporen achterlaten op het drassige pad. Hoog in de lucht jagen buizerd, torenvalk en bruine kiekendief, herkenbaar aan zijn schommelende vlucht. *

Uiteindelijk zagen we weer het Wapen van Marion en wisten we dat we in de buurt van het eindpunt van vandaag waren (al kwam er nog een hele slinger aan fietspad bij, voor we weer via Landgoed Mildenburg de weg naar de auto hadden gevonden). We sloten de tocht af met een overheerlijk ijsje! Wat een schitterende tocht, heerlijk weertje en leuk gezelschap!

(De tekst tussen de * is overgenomen uit de routebeschrijving van het Zuid-Hollands Landschap.)